We nemen afscheid van jeugdvrienden, klasgenoten en collega’s, verlaten onze inheemse steden, verlaten degenen van wie we ooit hielden, en soms blijven we liefhebben … hoe de scheiding correct te overleven?
Vanaf de geboorte zijn we gedoemd tot deel. Ze vergezellen ons hun hele leven. Liefde bladeren, geliefden sterven, dromen vliegen weg, kinderen groeien op … dit is een veel voorkomende bestemming.
“De pijn van scheiding duidt op de kracht van onze genegenheid,” is de psychotherapeut Vladimir Baskakov overtuigd. -U kunt alleen afscheid nemen als we iemand echt hebben ontmoet. Als er geen vergadering is, zijn er geen problemen om afscheid te nemen “.
Gerelateerde verliezen
In de kantoren van psychologen herhalen klanten soortgelijke verhalen over scheidingen in het verleden, heden of toekomst – over hoe ze werden verlaten, achtergelaten of verraden;Over hoe de connecties werden geschonden of verloren met degenen die een belangrijke rol in hun leven hebben gespeeld of blijven spelen: met ouders, broers of zussen, vrienden of geliefde, kinderen of leraren.
Of deze scheidingen vrijwillig of gedwongen waren, worden ze veroorzaakt door een bewuste intentie om hun leven beter te maken of door een willekeurige combinatie van omstandigheden – ze veroorzaken allemaal pijn.
“De voltooiing van de relatie is niet pijnloos, omdat we op dat moment verlies ervaren,” benadrukt Elena Moksyakova de psychotherapeut en familiecoach. – Hoe dieper de relatie was, hoe meer de gemeenschappelijke partners erin slaagden te creëren, hoe langer en ernstiger het verdriet zal zijn. “.
Afscheid is vaak gerelateerd aan de noodzaak om materiële problemen op te lossen: verdeling van eigendom, voogdij van kinderen. En in elk geval verliezen we hun gebruikelijke realiteit, de wereld houdt op veilig en voorspelbaar te zijn.
“We verliezen onszelf – wat we zijn geworden in de buurt van de verloren geliefden in betere tijden,” vervolgt Elena Moksyakova. – Status in de samenleving en de vorige identiteit: ik was vroeger een “familieman”, maar nu wie ik ben?”
Bovendien lijden we aan een heel complex van psychologische problemen: “De verwondingen van kinderen komen tot leven, waardoor een nieuwe afscheid is als een ouderlijke afwijzing”.
Op volwassen leeftijd, een relatie aangaan met anderen en het zoeken naar eed in liefde en trouw, proberen velen te compenseren wat ze ooit in de kindertijd hadden gemist. Er is een andere optie – integendeel, niet om vormen van wederzijdse verplichtingen te vertrouwen uit angst om de Gap -tragedie opnieuw te overleven.
Kleine dood
We verliezen niet alleen wat er is gebeurd, maar ook wat zou kunnen zijn. “We hadden een gezamenlijke vakantie gepland op de Wolga, ik stond op het punt om kaartjes te kopen, en een dag later kondigde mijn vrouw me plotseling aan dat ze naar een ander vertrek”, herinnert de 38-jarige Yuri, die een scheiding per jaar overleefde geleden, “en ik ben nog steeds beledigd: waarom ik het nodig had om over de toekomst te praten als het niet meer was?”
Na het afscheid te nemen, moet je plannen opnieuw opbouwen, en dit is moeilijk, omdat gevoelens in verwarring zijn: woede woedt in ons, wrok, en we moeten het hoofd bieden aan deze gevoelens die de geadresseerde hebben verloren.
Soms is afscheid onvolledig – dit gebeurt vaak wanneer een paar is gescheiden waarin er kinderen zijn. Ze zijn op zoek naar een nieuwe afstand, een manier om in een andere kwaliteit te communiceren. In het ideale geval veranderen twee hun status: ze doen uit elkaar als geliefden en blijven ze voor kinderen zorgen als ouders.
Maar in feite is het moeilijk voor ons om deze rollen te verdunnen, en vaak passeren we een lang en pijnlijk proces voordat we eindelijk beslissen over de positie waarin we zijn in.
“Afscheid is een volledige voltooiing van de relaties”, zegt Elena Moksyakova. “Je kunt nieuwe starten, bijvoorbeeld, je kunt vrienden worden, pas na een pauze: Waar gaat het libido heen en hoe krijg je het terug? een grondige reboot is hier vereist”.
Referentie voor relaties moet worden opgegroeid voor kinderen en ouders. In plaats van gehoorzaamheid en onderwerping enerzijds worden onderwijs en voogdij – anderzijds andere gronden voor interactie gecreëerd – familieleden van volwassenen met een gemeenschappelijke geschiedenis. En dit is ook een afscheid.
Bovendien stellen onvolledige eerdere liefdesrelaties ons niet toe om lid te worden van nieuw. “Om een nieuwe te laten verschijnen, moet de oude moeten sterven, nadat hij zijn plaats heeft bevrijd,” benadrukt Vladimir Baskakov hem. Om uit de onzekerheid tussen de oude en het nieuwe te komen, is het noodzakelijk om op te branden en een einde te maken aan de geschiedenis.
Geweldig afscheid
De grootste afscheid die we ons zorgen maken is de dood van een geliefde. “Wanneer een van het paar sterft, voelt de andere zich schuldig omdat hij hem niet volgt”, zegt Vladimir Baskakov, “maar dit gevoel geeft ook aan dat hij leeft”.
De onherroepelijkheid van de dood plaatst ons voor het feit van existentiële eenzaamheid: elk is gescheiden, maar ook uniek en onmisbaar. Na de dood van een geliefde herstellen we de autonomie en herscheppen we ons leven opnieuw, inclusief relaties met een geliefde in een nieuwe kwaliteit: als kostbare herinneringen die deel uitmaken van onszelf.
Vladimir Baskakov lijkt op het verhaal van Franciscus van Assissky: “Toen zijn beste vriend stierf, zei hij:” Ik ben smoor te treuren dat hij dat niet is, maar ik ben waanzinnig blij dat hij bij mij was “.
Zodat de pijn van het verlies ons niet verplettert, is het vereist om het in evenwicht te brengen met een goed geheugen van al het heldere, dat wordt geassocieerd met de verloren geliefden ”. Dan kunnen we op onze voeten staan: verdriet, maar niet sterven.
Maak de knoop los
De ideale relatie, Vladimir Baskakov, gelooft: “Vergelijkbaar met de zeeknoop: hij houdt stevig vast, maar ontketent tegelijkertijd gemakkelijk als je weet waar je moet trekken”. Vaak zijn onze verbindingen echter niet -shale of, integendeel, te strak vastgedraaid, en we zullen ze met moeilijkheden ontrafelen, zoals een nat touw.
“Om het verlies te overleven en de relatie te voltooien, zal het hele proces van verdriet moeten doorstaan: shock, ontkenning, woede, depressie, acceptatie. Als we dit vermijden, zullen we ons altijd gehecht voelen aan degene die ons is vergeten en denkt, ‘waarschuwt Elena Moksyakova.
De afscheid heeft twee kanten: fysiek reizen en psychologische – voltooiing van relaties. Soms valt het samen.
Als er niet genoeg omhelzing is
We lijden niet alleen oprecht, maar ook lichamelijk, herinnert de psychotherapeut en seksuoloog Irina Panyukova eraan. En legt uit wat er met ons gebeurt en hoe we onszelf kunnen helpen.
Lichamelijk contact is onze basisbehoefte. Wanneer nauwe relaties stoppen, houdt het niet op tevreden te zijn. Knuffels, kussen, geuren verdwijnen, we horen niet langer de stem van een ander, we voelen zijn aanwezigheid niet in de buurt.
Het tekort aan tactvolheid accumuleert in de tijd voorafgaand aan de afscheid. Relaties in een paar worden zelden plotseling gescheurd: in de regel zijn ze in eerste instantie geleidelijk verslechteren, er zijn minder contacten. Maar de aanwezigheid is nog steeds bewaard, sensuele prikkels. Wanneer ze verdwijnen, verschijnt de indruk van leegte.
Fysiek ongemak verbetert emotionele ervaringen. Groeiende angst kan worden uitgedrukt als ernst in de borst, totale spanning, verhoogde spiertonus. En als eerdere knuffels en erotische spellen helpen om meer teleurstellingen en mislukkingen gemakkelijker te overleven, worden nu stress niet verwijderd en wordt er nog steeds een stress van verlies van relaties aan toegevoegd.
Hoe sterker de stress, hoe groter de behoefte aan ondersteuning. Inclusief – in lichamelijk contact, wat niet langer is. Als gevolg hiervan accumuleert de spanning in het lichaam. Maar we zien dit meestal niet als “stress verhoogd door alle parameters”, maar als “ik mis de sensaties, door die bekende acties die hebben geholpen om me goed te voelen, mis ik mijn geliefde die er niet meer is”. In feite missen we de toestand die we eerder hadden.
Als al onze aandacht is gericht op ongemak, is het moeilijker om zich zorgen te maken. Net als in een blauwe plek is de eerste reactie om het te wrijven, om het op te blazen zodat de nieuwe stimulus de pijn onderbreekt, en na het afscheid moet je zoeken naar welke nieuwe lichamelijke sensaties zullen helpen herstellen (joggen, intense massage). Doof geen ervaringen uit, maar schakel over naar nieuwe indrukken.
Het is nutteloos om te proberen de verloren partner door anderen te vervangen – Dergelijke pogingen verbeteren het verlies meestal. Maar je moet geen vriendelijke en familie -knuffels vermijden. Misschien is het logisch om een huisdier te starten dat een gebrek aan tactiele sensaties zal goedmaken. Vis en vogels zullen niet werken, maar een hond of een kat is nogal.